«Miarą naszych lat jest lat siedemdziesiąt
lub, gdy jesteśmy mocni, osiemdziesiąt;
a większość z nich to trud i marność:
bo szybko mijają, my zaś odlatujemy» (Ps 90 [89], 10).
Na lutowe spotkanie Parafialnego Zespołu Synodalnego jego członkowie zostali zaproszeni przez ks. proboszcza w środę, 9 lutego 2022 roku. Tym razem rozważano temat: Osoby starsze i niepełnosprawne darem i zadaniem dla rodziny i Kościoła.
Przebieg spotkania odbył się według ustalonego porządku. Najpierw była Eucharystia, potem adoracja Najświętszego Sakramentu połączona z medytacją. Przywołano nauczanie papieża Jana Pawła II:
Konieczne jest, abyśmy znów spojrzeli na życie jako całość z właściwej perspektywy. Właściwą perspektywę stanowi wieczność, każdy zaś etap życia jest ważkim przygotowaniem do niej. Także starość ma swoją rolę do odegrania w tym procesie stopniowego dojrzewania człowieka zmierzającego ku wieczności… Ludzie starzy pomagają nam mądrzej patrzeć na ziemskie wydarzenia, ponieważ dzięki życiowym doświadczeniom zyskali wiedzę i dojrzałość. Są strażnikami pamięci zbiorowej, a więc mają szczególny tytuł, aby być wyrazicielami wspólnych ideałów i wartości, które są podstawą i regułą życia społecznego. Wykluczyć ich ze społeczeństwa znaczy w imię nowoczesności pozbawionej pamięci odrzucić przeszłość, w której zakorzeniona jest teraźniejszość. Ludzie starsi dzięki swej dojrzałości i doświadczeniu mogą udzielać młodym rad i cennych pouczeń
oraz papieża Franciszka:
Nie zdajemy sobie sprawy, że izolowanie osób starszych i pozostawianie ich pod opieką obcych, bez właściwego i bliskiego towarzyszenia rodziny, okalecza i zubaża samą rodzinę. Co więcej, doprowadza do pozbawienia ludzi młodych niezbędnego kontaktu z ich korzeniami i mądrością, której młodzież nie może osiągnąć o własnych siłach.
Adorujący odpowiedzieli sobie również na pytania:
- Jak rozumiem prawdę, że każdy człowiek powinien być darem i zadaniem dla innych?
- Czy dostrzegam i cenię sobie obecność ludzi starszych i chorych w mojej rodzinie i wspólnocie parafialnej?
- Co czynię, aby jeszcze bardziej dowartościować ich obecność wśród nas?
- Jak sam(a) przyjmuję starość, niedołężność, chorobę czy niepełnosprawność?
- Kiedy i w jaki sposób ostatnio wsparłem człowieka starszego lub niepełnosprawnego?
- Czy jako rodzic uczę moje dzieci szacunku dla tych osób i gotowości śpieszenia im z pomocą?
Kolejnym punktem były konsultacje synodalne dotyczące troski o ludzi starszych:
„Zmieniająca się gwałtownie struktura społeczeństwa domaga się zwrócenia szczególnej uwagi na ludzi starszych oraz osoby samotne. Kościół, który zawsze otaczał szacunkiem i wspierał starszych członków swojej wspólnoty, powinien jeszcze mocniej i owocniej podejmować dzieła zmierzające do ich głębszej integracji i afirmacji we wspólnocie parafialnej. Mogą temu służyć spotkania, pielgrzymki, wycieczki, kluby, poradnie, domy dziennego pobytu, warsztaty zajęciowe. Wskazane jest, aby w każdej parafii istniała bardzo konkretna oferta wsparcia dla ludzi starszych i samotnych. (…) Osoby, które ze względu na stan zdrowia (niepełnosprawność) lub bardzo zaawansowany wiek nie mogą uczestniczyć w wydarzeniach o charakterze wspólnotowym powinny zostać otoczone indywidualną opieką i wsparciem nie tylko przez członków swojej rodziny, ale także wolontariuszy delegowanych w imieniu parafii”.
„Mocna rodzina będzie w stanie przekazać kolejnym pokoleniom wartości i zasady, które tworzą podwaliny „wyobraźni miłosierdzia” koniecznej do istnienia i funkcjonowania każdej wspólnoty. „Potrzebna jest dziś nowa «wyobraźnia miłosierdzia», której przejawem będzie nie tyle i nie tylko skuteczność pomocy, ale zdolność bycia bliźnim dla cierpiącego człowieka, solidaryzowania się z nim…” (św. Jan Paweł II, List apostolski Nuovo millenio ineunte). Rodzice powinni od najmłodszych lat uczyć swoje dzieci postaw wrażliwości, życzliwości i solidarności z ubogimi i cierpiącymi jakikolwiek niedostatek. Rodzice powinni wspierać swoje dzieci w różnych indywidualnych formach niesienia pomocy innym i zachęcać je do udziału także w zorganizowanym wolontariacie”.
Przemyślenia PZS zostaną przekazane do dekanalnego relatora.
485 Wszystkie odsłony, 1 Dzisiejsze odsłony